Τι σκέφτονται άραγε οι νέοι όταν ακούν την λέξη ποδόσφαιρο;
Την εποχή , όχι πολύ μακριά και σίγουρα όταν ο υπογραφών ήταν μικρό παιδί, που δεν υπήρχε το Ίντερνετ και η δυνατότητα να παρακολουθείς live τα παιχνίδια στην τηλεόραση , όλοι οι πιτσιρικάδες της εποχής ξαμολιοντουσαν στα οικόπεδα και στις πλατείες για μπάλα.
Σε σημεία κυρίως όπου δε θα τους κυνηγούσαν τίποτα ηλικιωμένοι που ήθελαν την ησυχία τους οι άνθρωποι, χωριζοντουσαν σε ομάδες είτε ανάλογα με την ομάδα που υποστήριζαν είτε ανάλογα το σημείο που έμεναν στην γειτονιά.
Και όλα αυτά μέχρι να μπούνε στα βασάνα του αληθινού ποδοσφαίρου και του πρωταθλητισμού.
Για αυτούς άλλωστε είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο άρθρο.Ας κανουμε μια σύγκριση ανάμεσα στα παιδιά που θέλουν σήμερα να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και με εκείνα του τότε.
Γνωρίζω ότι οι απόψεις θα είναι ποικίλες και διαφορετικές.Εγω θα καταθέσω τη δίκη μου άποψη μετά από βαθιά σκέψη.
Τα σημερινά παιδιά σίγουρα έχουν περισσότερα εφόδια καθώς σε κάθε γωνία της Αθήνας ,αλλά και όχι μόνο στην Αθήνα και στην επαρχία ,υπάρχει και μια ακαδημία που υπόσχεται τη δημιουργία των νέων μεσι και ροναλντο. Τοτε με το ζόρι να υπήρχε μια ακαδημία Οργανωμένη σε κάθε περιοχή.
Αυτο από μόνο του αυξάνει τον ανταγωνισμό και καταστέλλει την οποία ελευθερία στο παιχνίδι.
Τότε ήταν λίγοι εκείνοι που έπαιζαν σε ομάδα και φαινόταν και εντυπωσιακό..Θυμάμαι ρωτούσαμε κάποιον “καλά παίζεις σε ομάδα;;οοοο”!
Μας φαινόταν απίστευτο..
Μπορούσες να βάζεις γκολ σε τέρμα με δίχτυα και όχι σε αυτοσχέδιο τέρμα από πέτρες η στην καλύτερη κάδους σκουπιδιών!
Τώρα σε κάθε σχολείο υπάρχει εστία! υπαρχουν γήπεδα με τεχνητό χλοοτάπητα…υπάρχουν υπάρχουν…υπάρχουν…και τι δεν υπάρχει.. ; Και όμως έχει χαθεί το σημαντικότερο…η όρεξη. Η φιλοδοξία- το όνειρο – ακόμα ακόμα η διέξοδος!!!
Και καταλήγουμε στο να βγάζουμε νόμους χρησιμοποίησης “μικρών” ,σε ηλικία , στα τοπικα πρωταθλήματα για την ανάπτυξη του προϊόντος..(όπως αποδυκνειεται μέγα λάθος)…Γιαυτο κύριοι των ακαδημιών ξυπνηστεεεε!!! Ηρθε καιρός να επαναφέρετε τα παιδιά στην ανεμελιά και στη χαρά του παιχνιδιού..χώρις πολλά πολλά .. χωρίς νοσταλγία για τα παλιά..Άλλωστε δεν είναι σκοπός του άρθρου να ευλογησουμε τα παλιά χρόνια αλλά να θυμηθούμε σε όλους παλιούς και νέους την ομορφιά του αθλήματος και την σημασία της προσπάθειας..
Αραγε σχολικοί αγώνες γίνονται πια;; Για αγώνες μεταξύ γειτονιών δε συζητάω… Εγώ στη γειτονιά μου δεν ακούω πια φωνές και τσακωμούς από αγώνες…Ενώ παλιά σίγουρα κάποιος θα έβγαινε να μας κυνηγήσει!!
Δε θέλω να απαισιοδοξω καθώς έχω μεγάλη πιςτη και ελπίδα στους νέους..καλό θα ήταν όμως εμείς οι πιο παλιοί να τους αφυπνίσουμε και να τους εισάγουμε στην καθημερινότητα τους κάποια παλιά στοιχεία δικά μας..ας παίξουμε και εμείς λίγο μπαλίτσα μαζί τους και ας μη τους δώσουμε το iPad..
Που καταλήγω τελικά;;
Φωνες …φωνές…
Οταν αρχίσουν οι φωνές στις γειτονιές τότε ίσως ελπίζουμε ξανά σε νέες επιτυχίες και σε ανάπτυξη του ποδοσφαίρου μας…αυτά τα λίγα..
